Het geheim van de gestolen koffie
Als je denkt dat het artiestenleven vol is met luxe en glamour, dan kom je nog van een koude kermis thuis. Dat is ook iets wat ik ondervond toen ik laatst werd geboekt voor een trompetshow op een school. Ik kwam aan op de locatie en ging op zoek naar mijn contactpersoon. Toen ik hem had gevonden, verwachtte ik eigenlijk dat hij me naar mijn kleedkamer zou begeleiden, maar dat gebeurde niet. Hij zette me neer in de lerarenkamer en ging stilzwijgend naast me zitten. Denk er wat krekelgeluiden bij en je hebt de juiste vibe te pakken … Uiteindelijk verzamelde ik al mijn moed, en vroeg: ‘Sorry, maar zou ik misschien een kopje koffie kunnen krijgen?’. De man stond op, en gelukkig werd me al snel een kop koffie gebracht.
Na het kopje koffie voelde ik me helemaal klaar om op het podium te klimmen. Ik had zin om te spelen, en eenmaal op het podium was ik de ongemakkelijkheid van daarvoor helemaal vergeten. De show was fantastisch: ik heb de longen uit mijn lijf geblazen, alles gegeven, het publiek wild enthousiast. Ik keek het publiek in en zag mensen dansen met extatische blikken in hun ogen. Ze voelden de muziek die uit mijn trompet kwam. Op dat moment, daar op het podium, voelde ik me een superster van het kaliber van Miles Davis en Quincy Jones. Heerlijk …
Na het concert pakte ik zielsgelukkig mijn spullen weer in, dromend van een Valerio + DJ Khaled collab. Toen ik naar de uitgang liep hoorde ik iemand me naroepen. Was het een fan die een selfie wilde? DJ Khaled himself? Nope. Het was de barjuffrouw, of ik nog even wilde betalen voor mijn kopje koffie. Ja, doei hè. Full stardom heb ik misschien nog niet bereikt, maar voor sterallures is het nooit te vroeg.
